Wandelende tijdbommetjes

Ik zit sinds jaar en dag in zak en as.
Hoe dat zo gekomen is?
Het begon ermee dat m'n grote teen kromp. Toen begaven m'n oren het. Ook werd ik bijziend. Alras was er niets meer om voor te leven. Tot overmaat van ramp kreeg ik RSI. Mijn vrouw werd zwanger. De kat bleek rond te lopen met een lekkende hartklep. Mijn stoere, vlotte, jonge blonde Friese knappe tandarts vroeg de laatste keer dat ik haar behandelkamer binnenliep of ik soms een tien-ritten-kaart had. 'Je hebt nou eenmaal een rotgebit', zei ze na onderzoek. Uit piëteit voor mijn trouwring had ik, terwijl ze ingespannen over me heen hing, haar zweetlucht niet tot de erogene zones van mijn verbeelding laten doordringen. Haar geur stond te wachten als een hinde voor het zebrapad. Ik liet het licht op rood staan.
De dierenarts, die eruit zag als een jonge verstrooide professor met rood Einstein-haar en een rond brilletje, putte zich al evenmin uit in eufemismen over de aandoening van onze kat. 'Ik wist dat Nino een beetje hartruis had'. - 'Nou, een behóórlijke, hoor'.
'Dus hij kan er wel oud mee worden?' - 'Nou, het zijn wel wandelende tijdbommetjes hoor'.
Tegen het einde van het consult, dat hij niet goed af wist te sluiten, drukte hij me enigszins verward, alsof hem plotseling een belangrijke afspraak te binnen schoot, meermalen op het hart om toch vooral maar niet aan het naderende einde van de kat te denken. 'Gewoon niet aan denken', zei hij met een vastberadenheid die ook hemzelf leek te verrassen.
Mijn vrouw is een wandelende tijdbom.
Gewoon niet aan denken.

Akairia

Twee stapjes naar voren en één stapje terug

Mijn klachten zijn de omgekeerde verrekijker waardoor ik naar de wereld kijk. Met name de toekomst lijkt erg ver weg. Onhaalbaar. Onbetaalbaar. Ik ploeter, wroet en slaap - ik slaapwandel, woeker en proest.

Nu ben ik begonnen aan clomipramine. Een tricyclisch antidepressivum. Glorieuze drie-ring van atomen. Verguisd en beschaterd medicijn uit een andere tijd. Niet door tienduizenden strotten geschoten met de kanonnen van de farmacotherapeutische maffia. Niet voorgeblaft door pillenschrijvers die met de tong uit de bek achter de kogels en de feiten aanhollen.

Clomipramine's moeder, Imipramine, werd in de Jaren Vijftig bij toeval ontdekt door geleerden die probeerden een antipsychoticum te maken. Imipramine hielp niet tegen psychosen, maar patiënten werden er wél goedsmoeds van. Eén van Imipramine's dochters, Clomipramine, bleek behalve depressies ook obsessies en dwanghandelingen te verlichten!

De drieringige ontzwartgallers eisen, bescheiden maar ongegeneerd, hun tol. Ze geven je 'een bek als een gympie'. Als je te snel omhoog komt zit je plots in een achtbaan. Ze maken je suf en dik en laten je zweten. Ze zuigen de helderheid als met een spons uit je brein. En als je pech hebt, vreten ze je lever op. Of ze maken van je hart een lepeltrommelaar. Maar ze geven meer dan dat ze nemen.
Voor menigeen, althans. Voor menigeen.

Ik beëindig nu het experiment met het monocyclische antidepressivum Fluvoxamine, de eerstgeborene der SSRI's: een zwart schaap, waarvoor de veehandelaar zijn best niet meer doet. Alle andere SSRI's (het is veelzeggend) zijn twee- of meerringig. Maar Fluvoxamine is een eenring en een eenling. Langzaam speen ik mijzelf van haar borst. Zij voedde mij tot vruchteloze tevredenheid, en ik mekkerde toch, omdat ik mijn ontevredenheid mistte.

Fluvoxamine een afnemende maan, Clomipramine een opkomende zon.

'Clomipramine. Laat de zon weer schijnen.'

----------------------------

'Fluvoxamine. Maakt de regen warm.'

Maar eigenlijk is het beste medicijn toch de Messias.