De vreemde beesten

Er zijn onpeilbare diepten van verlangen.

Op de bodem van dat verlangen bevinden zich vreemde beesten, platvormig vanwege de druk en bijna zuurstofloos. Deze beesten houden vreemde vergaderingen waarin ze fluisterend met elkaar overleggen. Ze fluisteren niet werkelijk, ze schreeuwen ieder woord, rustig en beheerst, maar de druk van de verlangens is zo groot, dat ieder geluid wordt gedempt tot een ranke trilling die alleen de gevoeligste oren op kunnen vangen.

Soms wordt besloten een afgezant naar boven te sturen, en dan krimpen alle beesten van afgrijzen ineen, tot er één wordt uitgekozen om zijn lichaam te geven voor de goede zaak. Zo'n beest begeeft zich dan naar boven, de ondiepte in, en bereikt na het afleggen van vele kilometers de rumoerige wateren van de droom, alwaar hem een vreemde en onprettige dood wacht. Niet gewend aan de lichtheid en onstuimigheid daarboven, raakt zijn lichaam verwrongen en verminkt, en voor het uiteenspat doemt het zo onherkenbaar voor zijn onbewuste schepper op dat deze zijn oog er vaak maar ternauwernood op vallen laat.

Dit is het lot van de vreemde beesten: te vergaderen in schreeuwende stilte, en te vergaan in het geraas van de maan.