Caesar, de dichter en het mannetje

Caetje!

Caesar (vervangende interjectie voor het enigszins blasfemische 'Jezus'), waarom heb ik dit blog eigenlijk?  Als het niet voor quasi-literair geleuter is, waarvoor dan wel?! Ik merk dat de grens tussen dit blog en mijn Docterblog aan het vervagen is. Dat is verschrikkelijk.

Ik ben in ieder geval, om bij mijn laatste post aan te sluiten, alweer voortijdig genezen van mijn hypomanie, al ga ik tot het uiterste om haar ook weer opnieuw op te wekken.

Ik denk dat ik Docterblog meer wil gaan gebruiken voor theologische positie-verkenningen, en dit blog voor het bovengenoemde. Ik moet ook maar weer gedichten gaan schrijven. Op Twitter ben ik er al mee begonnen. Ik was ooit bij een etentje van museumpersoneel inclusief -directeur en een exposerend kunstenaar inclusief aanhang en randpersonages; één van de laatste, een bijziend mannetje dat al bij de receptie in het museum gretig was begonnen met zoveel mogelijk drank achterover slaan, en dat overduidelijk goed raad wist met spiritualiën, zat tegenover mij in het restaurant, en moest van mij, die minder eelt op mijn lever had, aanhoren dat ik een dichter was. Hij vroeg hoeveel gedichten ik geschreven had. Nauwelijks meer dan geen, deelde ik hem mede. Waarop hij mij zeer uitbundig begon uit te lachen. Een dichter die geen gedichten schrijft? Hij hoestte zijn portjes bijna weer uit. En ik moet zeggen, het zette mij wel aan het denken. Dronkemannen spreken ten slotte de waarheid.