Hè hè, het werkt

Jarenlang ben ik aan het experimenteren geweest, en nu is het er. De magie, de synergie, de geniale farmacotherapie. Ik heb mijn ideale psychiater gevonden - zijn deskundigheid en vaderlijke behoedzaamheid sluiten goed aan bij mijn briljantheid. Ik heb ondertussen recepten gekregen waar ik ooit alleen maar van dacht te kunnen dromen. Ik heb ook daadwerkelijk gedroomd over een nieuwe psychiater bij wie ik fascinerende pillen kreeg die daadwerkelijk deden wat ik hoopte dat ze zouden doen, namelijk mijn hersenen zodanig tweaken dat ik meer grip op het leven krijg, meer zin, meer plezier. De pillen in mijn droom zijn van een soort en merk dat na wakker worden niet meer valt te reconstrueren, maar dat is ook niet nodig, het gaat erom in de wakende werkelijkheid correlaten en surrogaten te vinden die zich voldoende lenen om geïdealiseerd te worden en dan geëvacueerd uit het moeras van de wegrottende begeerten. Wanneer ik mij dit realiseer, dan besef ik ook dat een technisch farmacologisch relaas hier niet op z'n plaats is. Niemand die dat een ruk interesseert. Anderzijds bestaat er een manier van schrijven waarbij je in de eerste en laatste plaats jezelf probeert te plezieren - wat zou ik willen lezen? What Would Marten Read? WWMR? Een polsbandje met deze inspirerende afkorting is misschien een idee.

Uiteindelijk is alles een verhaal. Leven is lezen, schrijden is schrijven.

Het is Weekend. Ook dat was ooit een verhaal. Een verhaal waarin Het Gebeurde. Een verhaal waarin de tijd en de tijden (en een halve tijd) rondspinnend tot stilstand kwamen, concentrische cirkels vormend rondom de Tabernakel van de Tijd, Het Weekend, en dat elke week opnieuw.
Nu is in dit verhaal de vrijzinnigheid geslopen. Eerst werd het het weekend, toen weekend, toen een uitzichtloze vlakte van seconden, wegtikkend als een tijdbom die alleen kan imploderen.

Volle maan. Dat was ook een goed verhaal. Mijn moeder vertelde me laatst nog (en weer) dat ik als klein ventje niet kon slapen als het volle maan was. Dan stond ik rechtop in m'n bedje uit het raam te wijzen: 'Maan! Maan!'. Ik ben een trotse luna-tic.

Ik heb zin om te roken. Maar niet roken is ook prima. Ik vind het allebei een goed verhaal.