Ik kom net van een koude kermis thuis. Ik dacht met gemak van de ene naar de andere medicatieve ijsschots te springen, maar viel in het ijskoude water van de ontwenning. Fluvoxamine en clomipramine sámen - dat was alsof je rondliep met je hoofd in een slagroomtaart. Maar nu ik Fluvoxamine het veld uit heb gestuurd, loopt Clomipramine doelloos te dribbelen. Maakt af en toe een eigen goal. Wie is überhaupt de tegenstander?
SSRI's (depressiesnoepjes) houden er niet van om een scheidingscontract voorgelegd te krijgen. Ze ontpoppen zich dan tot valse hellevegen. De enige manier om medicijnlief zonder al te grote conflicten de deur uit te krijgen is langzaam, héél langzaam de liefdeskraan dicht te draaien. Steeds kleinere beetjes nemen, zodat het medicijn niet merkt dat het langzaam maar zeker haar invloed verliest. De medicatie 'uitsluipen' heet dat in medisch jargon. Terwijl de leeuwin nog ligt te soezen stiekem uit haar muil kruipen en zachtjes wegsluipen, de adem inhoudend wanneer ze in haar dromen de wenkbrauwen optrekt.
Ik ben er te snel uitgeslopen. Ik heb de bek van de leeuwin opengeduwd en ben met zevenmijlslaarzen weggespurt.
Nu weet ik niet wie mij verdriet bezorgt - mijn oude of mijn nieuwe liefde. Maar liefde bezorgt altijd verdriet. Zelfs liefde voor een medicijn.
Overigens ben ik van mening dat de Messias het enige ware medicijn is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten