Kort verslag van een wonderlijk avontuur

Een AMA die dreigde zwart te rijden. Ik schold de busschauffeur uit voor farizeeër. De politie verwijderde ons uit de bus, die wegreed. De agenten gaven ons gelijk en schudden ons de hand. Een Hagenees met troetelhond werd opgehaald door zijn kekke zangeres. De Afrikaan en ik bleven achter. We rookten een stick. God greep me in m'n kraag.

Oogbolconstipatie

Mijn oogbollen puilen uit als dikke ronde keutels die halverwege de kringspier blijven steken. Is het de clomipramine die ze naar buiten duwt? Ik ben gevoeliger voor licht geworden. Mijn hart gaat tekeer als een gabberbeat. En ik ben geconstipeerd. Maar daarvoor drink ik lactulosestroop. Ideaal bij chronische constipatie. Zelf opgezocht in het farmacotherapeutisch kompas. Mijn geliefde pillenbijbel, waar ik graag stukjes uit lees voor het slapen gaan.

Ik word geconfronteerd met een paradox. Clomipramine heeft bijwerkingen die naarmate de dosis toeneemt angstaanjagende vormen kunnen aannemen. Hypochonder als ik ben heb ik maar weinig nodig om doodsbang te worden. Hoe meer clomipramine ik slik, hoe meer bijwerkingen. Maar: hoe meer ik slik, hoe minder angst. Mogelijk is dus de dosis waarbij ik geen angst meer heb, ook de dosis waarbij ik een hartaanval krijg, of een aanval van acuut glaucoom.

Stel: ik sterf ten gevolge van dit medicijn - wat zal dan op mijn grafsteen staan?

De clomipramine werd hem te machtig

of

Tricyclische antidepressiva voor altijd

of

I went tricyclic on my ass, and look where it brought me..

Lessen uit de natuur 3a. De worm, de rups en de maden.

Een waarlijk neurotische geest is onverwoestbaar. Hij kan alleen zichzelf verwoesten - en zal dat ook doen, uiteindelijk.
Verwoesting kan evenwel een manier zijn van overleven. Jezelf in kleine partjes hakken, als een worm die voortleeft in een veelvoud van zichzelf nadat een kind hem met een schaar in stukjes heeft geknipt.

Komt een worm bij de kapper.
Kapper: 'Hoe had u het gehad willen hebben?'
Worm: 'In stukjes van vijf millimeter.'
Kapper: 'Weet u het zeker?'
Worm: 'Ik ben eenzaam.'

Maar eenzaamheid is niet de reden dat de neurotische geest verknipt is. De neurotische geest wordt verscheurd tussen liefde en haat. Hij is als een rups die nooit een vlinder zal worden. Hij houdt te veel van het blad om het op te kunnen eten. Hij haat het blad te erg om het op te kunnen eten.
En zo blijft hij voor altijd een kleine rups.

Ik schoot overeind. Er was iemand beneden. Een inbreker. Zij bleef slapen, stijf tegen me aangedrukt.
Ik dacht: Misschien gaat hij weg.
Even later hoorde ik zijn voetstappen op de trap. Hij kwam naar boven. Ik verstijfde.
Hij opende de slaapkamerdeur. In het stikkedonker kwam hij op ons af.
In blinde paniek greep ik een mes en stak op hem in tot zijn lichaam niet meer bewoog.
Ik deed het licht aan.
Daar lag mijn levensgezellin, levenloos en verminkt.
Ik wilde haar beschermen.
Ik had haar vermoord.
In blinde razernij greep ik een vork en dreef die in de buik van de inbreker. Terwijl hij kreunend op zijn knieën zakte, draaide ik de vork in zijn buik om. Hij zakte stervend achterover.
Op mijn knieën begon ik te schreeuwen.
Het verdriet kroop door mijn oogkassen naar buiten als maden.

Verdriet van een depressiesnoepje

Ik kom net van een koude kermis thuis. Ik dacht met gemak van de ene naar de andere medicatieve ijsschots te springen, maar viel in het ijskoude water van de ontwenning. Fluvoxamine en clomipramine sámen - dat was alsof je rondliep met je hoofd in een slagroomtaart. Maar nu ik Fluvoxamine het veld uit heb gestuurd, loopt Clomipramine doelloos te dribbelen. Maakt af en toe een eigen goal. Wie is überhaupt de tegenstander?
SSRI's (depressiesnoepjes) houden er niet van om een scheidingscontract voorgelegd te krijgen. Ze ontpoppen zich dan tot valse hellevegen. De enige manier om medicijnlief zonder al te grote conflicten de deur uit te krijgen is langzaam, héél langzaam de liefdeskraan dicht te draaien. Steeds kleinere beetjes nemen, zodat het medicijn niet merkt dat het langzaam maar zeker haar invloed verliest. De medicatie 'uitsluipen' heet dat in medisch jargon. Terwijl de leeuwin nog ligt te soezen stiekem uit haar muil kruipen en zachtjes wegsluipen, de adem inhoudend wanneer ze in haar dromen de wenkbrauwen optrekt.
Ik ben er te snel uitgeslopen. Ik heb de bek van de leeuwin opengeduwd en ben met zevenmijlslaarzen weggespurt.
Nu weet ik niet wie mij verdriet bezorgt - mijn oude of mijn nieuwe liefde. Maar liefde bezorgt altijd verdriet. Zelfs liefde voor een medicijn.
Overigens ben ik van mening dat de Messias het enige ware medicijn is.

De verloren geheimen

Hij was bang voor de taal geworden. Eeuwenlang had hij geheimen gemaakt. Ze gefabriceerd in pompende en klotsende fabrieken. Voor wie? De arbeiders met geschaafde hoofden, ernstig als doodgravers. Nu was de taal hem te machtig. Hij kreeg geen vat meer op de woorden. Ze ontglipten hem als vlooien de vingers van een vroedvrouw. Weg waren ze. 'Bedankt voor de moeite. Komen niet meer terug.' Wat moest je met zulke woorden beginnen? Hij wilde geheimen maken, zoals een leerlooier leer wil looien. Alleen heeft een leerlooier geleerd hoe hij leer looien moet. Hem was het geheimen maken nooit geleerd. Zijn drang om geheimen te maken lag in het verlengde van een levendige fantasie. De wereld ánders fantaseren dan ze is - dat hielp. Een tijd. Verwondering forceren bij het publiek: een goochelaar die onder kreten van ontzetting een witte wurgslang uit zijn hoed tovert. Zwetend.
Hij maakte geheimen met woorden. (Dat was in de tijd dat hij nog geheimen maakte.) Hij maakte ook geheimen met gitaarakkoorden, of met mosterd - ja zelfs met pindakaas. Hij draaide voor het maken van geheimen zijn hand in het geheel niet om. Maar nu? De meeste woorden waren gestorven, of geëmigreerd. Gitaarakkoorden klonken schel, als wegwiekende kraaien.
Zijn geheimen waren verloren.

Bijstandsmoeders van harte welkom

Ik werk bij de bank. Ik voer aanvragen van leningen in. Dom werk, dat binnen afzienbare tijd volledig zal zijn geautomatiseerd.
Niet iedere klant heten wij van harte welkom. Wie de afgelopen vijf jaar nalatig is geweest in het aflossen van een lening kan een krediet van ons wel op zijn of haar buik schrijven. Zulke klanten hebben 'achterstandscoderingen' die haarfijn geregistreerd staan bij Bureau Kredietregistratie in Tiel, ook wel liefkozend 'BKR' genoemd. Slordigheid bij het betalen van een mobiele telefoon-abonnement is al voldoende om zo'n codering te verwerven. En samenwonen of getrouwd zijn met iemand met coderingen staat eveneens garant voor nul op het rekest.
BKR-coderingen zijn altijd reden tot opluchting, want zodra die gevonden zijn kan de aanvraag zonder meer worden afgewezen. Gejuich gaat ook op wanneer de aanvrager in de bijstand zit: dan is zelfs invoeren niet meer nodig. Mensen met een bijstandsuitkering behoren tot een categorie die intern een zeldzaam poëtische aanduiding met een bijbelse dramatiek heeft gekregen, namelijk de categorie van de 'Eeuwig Kanslozen'. Wij, bankmedewerkers, verheugen ons in het lot van de Eeuwig Kanslozen, want het oordeel van de bank is altijd rechtvaardig.
Hoewel ons invoersysteem gekoppeld is aan de computers van BKR, vindt het niet altijd op eigen houtje de saillante details van de leenhistorie van de aanvrager en eventuele partner. Wij raadplegen daarom ook zelf de informatie van BKR, naarstig zoekend naar financiële schandvlekken. Dit doen wij zéker wanneer de klant een 'vreemde' of een 'opvallende' (lees: buitenlandse) naam heeft.
In mijn enthousiasme over dit rijke en uitdagende werk zou ik bijna vergeten te vermelden dat het mij niet alleen een relatief riant inkomen maar ook RSI-klachten bezorgt. Pijnlijke gewrichten in polsen en handen, verhitte schouderspieren en een lamme rechterarm. Mijn baas heeft mij al snel voor vijftig procent de Ziektewet in gebonjourd, anticiperend op een rustige periode met overbemanning. Ik ben daar overigens ondertussen alweer uitgebonjourd door een neurotische UWV-arts met een droog gevoel voor humor die mij adviseerde 'door de pijn heen te bijten'.
Mijn baas regelde verder een peperdure en superluxe stoel met verfijnde afstellingsmogelijkheden, waardoor een dag achter de computer nauwelijks nog onderdoet voor een dag op het strand. Wanneer men eenmaal een dergelijke stoel verworven heeft, moet men deze uit handen zien te houden van jaloerse collega's die geen enkele fysieke klacht hebben maar het ook wel zien zitten om van hun werkplaats een chill-out zone te maken. Om dergelijke onverlaten te weren heb ik op mijn stoel een A4-tje bevestigd met de volgende tekst:

NIET VERSTELLEN S.V.P.
STOEL T.B.V. TINO STRA (BP3)
WEGENS ARBO
+ RECTALE INCONTINENTIE